Evlerinde ve sevdiklerinde ölüme birinci elden tanık olanlar cesetleri için bir şeyler yapmak zorunda olan Victorialıların aksine; Son iki asırda tıp alanında yaşanan gelişmeler, merhumun konutlarımızda değil, bizden uzakta hastanelerde tutulmasına ve cenaze işlemlerindeki sorumluluğumuzun azalmasına neden olmuştur.
Ölüm sonrası fotoğrafçılık, 19. yüzyılda ve 20. yüzyılın başlarında, özellikle Avrupa ve Amerika’da, fotoğrafın henüz yeni ortaya çıktığı Viktorya döneminde çok popülerdi. Baktığımız zaman rahatsız edici görünen bu geleneğin detaylarını öğrendiğimizde, hem üzgün hem korkmuşNe hissedeceğinize şaşıracaksınız.
Ölüm; O zamanlar, şimdi olduğu kadar korkutucu bir kavram değildi.
19. yüzyılda ölüm sıradan ve yaşamın bir modülü olarak görülüyordu. Mevte, hastanelerden çok çoğunlukla konutlarda yakalandı. akrabalarınız ve sevdikleri insanların görüntüleriAz olduğu için insanlar ölü fotoğraflarını hiç fotoğraf olmamasına tercih ettiler.
Üstelik o günlerde fotoğrafçılık yeni yeni gelişen bir alan olduğu için merhum hiç fotoğraf yok mümkün oldu. Muhtemelen bunun ilk ve son fotoğrafları olmasını istediler. Bu son ve bazen tek portre, merhumun bir görüntüsünü unutmamanın ve anmanın bir yoluydu.
Geride kalanlar için bir anma biçimi olarak görüldü.
Mutlu zamanlarını yansıtmak ve geride kalanları üzmemek. çeşitli makyaj yapmakGüzel giyinerek çizilmiş ve ölümün donukluğundan uzaklaştırılmıştı.
Şimdi baktığımızda rahatsız edici gelebilir ama ortaya çıktıkları bağlamı unutmamak gerekiyor. Yas, çok sevdikleri insanlar arasındaki bağı ve ilgiyi canlı tutan bir temadır. hatıra formatıKendini bir varlık olarak gören toplumlarda oluşturulan bu fotoğraflar,
Ölü çocukların fotoğrafları çok yaygındı.
Ölüm sonrası fotoğraflara bakmak bir sürü çocuk Bunu görebiliyoruz çünkü o dönemde birçok bebek hastalıklara (kızıl, kolera vb.) yakalanıp öldü. Genellikle fotoğraflar için çiçekler ve oyuncaklarla küçük beşiklere yerleştirildiler.
Çocukların yer aldığı fotoğraflara “küçük melekler” deniyordu ve bu, her fotoğrafçı tarafından çok tanınan bir tarz. kendi tarzın geliştirmişti. Mesela bazıları annenin ölen bebeği şefkatle kucağına alması için fotoğraflara ağırlık vermiş.
Ölen kişinin çevresindeki aileler birlikte fotoğraflandı.
Bazı aileler ölen sevdiklerinin uyuyormuş gibi Bazıları fotoğraflanmasını tercih ederken, bazıları daha “canlı” bir görünüm istedi. Bunun için merhumun ayakta veya otururken çekilmiş sahnelenmiş fotoğrafları vardı.
Bu fotoğraflar gerçekten de kişinin hala hayatta olduğu izlenimini verebilirdi. yaşayan ölü aile tarafından çevriliPoz verebiliyordu.
Öyleyse, katı bir ölü beden nasıl dimdik ve hatta bazen hareket ediyormuş gibi görünebilir?
Konuyla ilgili belki de en çok merak edilen şeylerden biri de bu. fotoğrafçılar; kayışlar, makaralar, manivelalar, elbise içine yerleştirilen aparatlar, gözleri açık tutmak için ince teller veya göz çizmek için boyalar. ilginç yollarkullanıyorlardı.
Ölülerin kıyafetlerinden fotoğrafın çekildiği ortama kadar her şeye büyük bir emek ve hassasiyet harcanmış. Yukarıdaki resimde, anne ve babasının ortasında duran genç bayan aslında ölmüştür. Bayanın arkasında bir kabin var ve bu kabin, ölüyü dik tutmakÇin kullanılır.
Bize ürkütücü gelebilir ama onlar için bu bir sevgiyle anma ritüeliydi.
Fotoğraflara baktığımızda kimi zaman ürkütücü kimi zaman hüzünlü duygular uyandıran ve günümüzde pek yaygın olmayan ölüm sonrası fotoğrafta; ölüm, korkutucu bir konsepttenbunun yerine güzel bir anıya dönüştürüldü.
Benzer bir geleneği devam ettirerek yılda bir kez merhumları mezarlarından alıp kaldırıyorlar. giyinerekFotoğrafları çekilen Torajanlar ile ilgili içeriğimize aşağıdan ulaşabilirsiniz.
Ölü fotoğrafçılık filme bile bahse girer.
94. Oscar Ödülleri’nde (2022) Macaristan’da En İyi Uluslararası Film dalında aday gösterilen Post Mortem adlı sinema, perili bir köye ve hayaletlere kadar uzanan bir yönü vardır. Sinemada Birinci Dünya Savaşı’nın sonlarına doğru Alman askeri Tomás’ın yaptığı “ölü fotoğrafçılık” mesleği ön plana çıkar.
